زوج درمانی، مشاوره ازدواج / طلاق، مشاوره خانواده، مشاوره فردی
اختلال دوقطبی چیست؟ | علائم و راه های درمان
مرداد
اختلال دوقطبی چیست و چه علائمی دارد؟
اختلال دوقطبی (Bipolar Disorder)، یک اختلال روانی است که دوره های شیدایی و افسردگی را در خود جای داده که ادامه دار است و شدت متفاوتی دارد. در این اختلال، افراد دوره‌هایی از بلندی و هیپومانی (mania) دارند که در این دوره‌ها احساس خوبی و تندروی اضافه دارند و فعالیت‌ها و انرژی بیشتری از معمول دارند.
به طور کلی، دوره هیپومانی دوره‌ای از افزایش انرژی، افکار پرخطر، خواب کمتر، بی‌انضباطی، خوداعتماد زیاد، افکار چندگانه، و تغییرات تند مزاجی را شامل می‌شود.
دوره‌های مانیا به‌طور ناگهانی به دوره‌های افسردگی (Depression) تغییر می‌کنند که در این دوره‌ها افراد احساس ناامیدی، بی‌ارادگی، کاهش انرژی و علاقه، خودکشی و خودآزاری را تجربه می‌کنند.
این دوره‌های افسردگی ممکن است برای مدت زمان کوتاهی یا مدت زمان طولانی‌تری ادامه داشته باشند و باعث کاهش کیفیت زندگی فرد مبتلا می‌شود.
اختلال دوقطبی می‌تواند زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد و نیازمند تشخیص و درمان صحیح است. معمولاً از روش‌های دارویی و روان‌درمانی برای مدیریت این اختلال استفاده می‌شود. البته، همچنین ممکن است مداخلات مکمل و تغذیه مناسب نیز به‌عنوان تکمیل درمان مورد استفاده قرار گیرند.
تشخیص و مدیریت اختلال دوقطبی نیاز به مشاوره و معالجه توسط متخصصین روانپزشکی و روان‌درمانی دارد. در صورتی که فکر می‌کنید خود یا عزیزانتان از این اختلال روانی رنج می‌برند، بهتر است به پزشک یا متخصص روانپزشکی مراجعه کنید تا ارزیابی دقیقی انجام شود و درمان مناسب تعیین شود.
علائم اختلال دوقطبی
علائم اختلال دوقطبی می‌تواند بسته به نوع اختلال (نوع ۱ یا نوع ۲) و شدت آن در هر فرد متفاوت باشد. در ادامه، علائم اختلال دوقطبی به‌طور کلی برای هر نوع آورده شده‌اند. اما لازم به ذکر است که هر فرد ممکن است تنها برخی از این علائم را تجربه کند و نیاز به تشخیص توسط متخصصان دارد:
نوع ۱ اختلال دوقطبی (اختلال دوقطبی دوره‌ای):
دوره شیدایی (mania): در این دوره، افراد تندرو و بالقوه هستند و خلق و خویشانه‌شان بسیار بالاست. علایم شیدایی شامل:
- افزایش انرژی و فعالیت‌ها
- افکار پرخطر و غیرعادی، مانند خودبزرگ بینی یا توانایی‌های خارق العاده
- کاهش نیاز به خواب
- افکار و حرفهای تند و زننده
- بی‌انضباطی و احترام کمتر به مرزها و قوانین اجتماعی
- تفاوت قائل نشدن برای واقعیت و تصورات خیالی
دوره افسردگی (Depression): افراد در این دوره احساس ناامیدی، انرژی کم، و از دست دادن لذت در فعالیت‌ها را تجربه می‌کنند. علایم افسردگی شامل:
- کاهش انرژی و انگیزه برای انجام کارها
- حس غم و افسردگی مداوم
- مشکلات در خواب، به‌ویژه خواب زیاد یا کم
- افکار منفی و احساسات ناامیدی
- کاهش توانایی تمرکز و تصمیم‌گیری
- افکار خودکشی یا کارهای پرخطر
نوع ۲ اختلال دوقطبی (اختلال دوقطبی ۲ دوره‌ای):
دوره شیدایی (هیپومانی معتدل): به شدت کمتر از دوره هیپومانی در نوع ۱ است و ممکن است شخصیت‌های محبوب و پرشور را شکل دهد.
دوره افسردگی: علایم افسردگی در این نوع مشابه نوع ۱ هستند و شدت کمتری دارند.
لازم به ذکر است که بین دوره‌های شیدایی و افسردگی، زمان وقوع میانگین چند هفته تا چند ماه است، اما ممکن است مدت زمان هر دوره متفاوت باشد.
به همین دلیل، برای تشخیص دقیق اختلال دوقطبی و تعیین درمان مناسب، لازم است که توسط یک متخصص روانپزشکی مورد ارزیابی و مشاوره قرار گیرید. این تشخیص تنها توسط حرفهای مجرب و متخصص صورت می‌گیرد و تعیین خود‌سری امری بسیار خطرناک است.
مطالعه بیشتر: راهکارهای مناسب برای کمک به بیمار دوقطبی
تفاوت اختلالات دوقطبی نوع یک و دو چیست؟
اختلال دوقطبی (Bipolar Disorder) دارای دو نوع اصلی است: اختلال دوقطبی نوع ۱ (Bipolar I Disorder) و اختلال دوقطبی نوع ۲ (Bipolar II Disorder). این دو نوع اختلال دوقطبی در برخی از ویژگی‌ها متفاوت هستند:
اختلال دوقطبی نوع ۱ (Bipolar I Disorder):
در این نوع از اختلال دوقطبی، حداقل یک دوره هیپومانی یا شیدایی (mania) شدید تجربه می‌شود که ممکن است با دوره‌های افسردگی (Depression) تعقیب شود. ویژگی‌های اصلی اختلال دوقطبی نوع ۱ عبارتند از:
دوره شیدایی: این دوره شامل حالت تندروی بالا، افزایش انرژی، افکار پرخطر و الگوهای نادرست، کاهش نیاز به خواب، و عدم توجه به محدودیت‌ها و قوانین اجتماعی است.
دوره افسردگی: در این دوره، افراد احساس ناامیدی، انرژی کم، و علاقه کم به فعالیت‌ها را تجربه می‌کنند.
اختلال دوقطبی نوع ۲ (Bipolar II Disorder):
در این نوع از اختلال دوقطبی، حداقل یک دوره هیپومانی یا شیدایی نیز تجربه می‌شود، اما این دوره هیپومانی کمتر شدید از آنچه در اختلال دوقطبی نوع ۱ دیده می‌شود. به جای دوره هیپومانی شدید، در اختلال دوقطبی نوع ۲ دوره‌های هیپومانی معتدل (هیپومانی معتدل) رخ می‌دهد که با دوره‌های افسردگی همراه می‌شود.
ویژگی‌های اصلی اختلال دوقطبی نوع ۲ عبارتند از:
هیپومانی معتدل: این دوره شامل افزایش انرژی و هیجان، افکار پرخطر، و تغییرات تند مزاجی است، اما کمتر شدید از هیپومانی در نوع ۱ است.
دوره افسردگی: در این دوره، افراد احساس ناامیدی، انرژی کم، و تجربه افکار منفی را تجربه می‌کنند، که می‌تواند به مدت طولانی‌تری ادامه داشته باشد.
به طور خلاصه، اصلی‌ترین تفاوت بین دو نوع اختلال دوقطبی در شدت دوره‌های هیپومانی است. اگر دوره هیپومانی شدید با دوره‌های افسردگی در طول زمان تعقیب شود، تشخیص اختلال دوقطبی نوع ۱ قائل می‌شود.
اما اگر دوره هیپومانی معتدل (هیپومانی معتدل) با دوره‌های افسردگی تعقیب شود، اختلال دوقطبی نوع ۲ تشخیص داده می‌شود.
تشخیص دقیق این اختلالات توسط متخصصان روانپزشکی و تاریخچه و نقشه علائم فرد در مدت زمان معین انجام می‌شود.
آیا اختلال دوقطبی درمان دارد؟
بله، اختلال دوقطبی امکان درمان دارد. با توجه به شدت و نوع اختلال، معالجه‌های مختلفی برای کنترل علائم این اختلال و بهبود کیفیت زندگی فرد ممکن است به کار گرفته شود. درمان اختلال دوقطبی به‌طور کلی شامل داروها و مداخلات روان‌درمانی است. این درمان‌ها بسته به شدت اختلال و نیازهای هر فرد متفاوت خواهند بود.
1. دارو درمانی:
منابع غنی لیتیوم: لیتیوم یک داروی معمول برای کنترل دوره‌های شیدایی و افسردگی در اختلالات دوقطبی است. این دارو می‌تواند اثرات تناوبی را بهبود بخشد و احتمال بروز دوره‌های هیپومانی و افسردگی را کاهش دهد.
داروهای ضداضطراب و ضدافسردگی: در برخی موارد، داروهای ضداضطراب و ضدافسردگی ممکن است برای کمک به کاهش علائم افسردگی و تنظیم خلق و خو روزانه استفاده شوند.
2. جلسات روان‌درمانی:
تراپی هیپومانی/افسردگی شناختی رفتاری (CBT): این روش ترکیبی از مداخلات شناختی و رفتاری است که به افراد کمک می‌کند با نگرش‌ها و رفتارهای نادرست در دوره‌های هیپومانی و افسردگی مقابله کنند و مهارت‌های مثبت را تقویت کنند.
**تراپی خانواده و رفتاری: ** این نوع تراپی برای بهبود ارتباطات خانوادگی و تشویق به فرآیندهای مثبت خانواده مورد استفاده قرار می‌گیرد.
**پیگیری‌ها و کنترل پزشکی: ** این اختلال نیاز به پیگیری دوره‌های هیپومانی و افسردگی دارد. پزشک ممکن است نیاز به تغییر دوز داروها یا تنظیمات دیگر داروها را اعمال کند تا بهترین نتیجه را برای فرد به‌دست آورد.
به‌طور کلی، جلسات روان‌درمانی و داروها می‌توانند به کاهش شدت علائم اختلال دوقطبی کمک کنند و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشند. مهم است که هر فرد با اختلال دوقطبی تحت نظارت متخصصین روانپزشکی و روان‌درمانی قرار گیرد تا بهترین راهکارها و درمان‌ها برای وی تعیین شود.
از کجا بفهمم اختلال دوقطبی دارم؟
تشخیص اختلال دوقطبی یک فرایند پیچیده است که نیازمند ارزیابی توسط یک متخصص روانپزشکی است. اگر شما یا کسی در اطرافتان علائم مشابه اختلال دوقطبی را تجربه می‌کنید، بهتر است با یک پزشک روانپزشک مشورت کنید. درمان‌ها و مداخلات مؤثرتر هستند زمانی که اختلال در مراحل زودرس خود شناسایی و تشخیص داده می‌شود.
در فرآیند تشخیص اختلال دوقطبی، پزشک شما ممکن است مراحل زیر را انجام دهد:
مصاحبه بالینی
پزشک با شما مصاحبه کرده و جزئیات دقیقی از علائم، نوع و شدت آن‌ها، مدت زمان ظهور و تغییرات مزاجی شما را جمع‌آوری می‌کند.
بیشتر بخوانید: آدم‌های سمی چه ویژگی هایی دارند؟ | ارتباط با آدم سمی
تاریخچه پزشکی و خانوادگی
پزشک شما راجع به تاریخچه پزشکی شما تحقیق می کند تا علائم و اختلال‌های مشابه در خانواده شما را پیدا کند.
ارزیابی روانپزشکی
پزشک ممکن است از ابزارها و پرسشنامه‌های روانپزشکی استفاده کند تا اختلال روانی شما را به‌طور دقیق‌تر ارزیابی کند.
نظارت بر روند بیماری
نظارت مداوم بر روند اختلال شما توسط پزشک با کمک پرسش‌ها و پیگیری‌ها می‌تواند در تشخیص و مدیریت بهتر اختلال کمک کند.
برای تشخیص دقیق‌تر اختلال دوقطبی، بعضی از پزشکان ممکن است از نمونه‌برداری خون و آزمایش‌های مرتبط با عوامل بیوشیمیایی مغز استفاده کنند، اما این معمولاً برای اطمینان از عدم وجود بیماری‌های فیزیکی دیگر استفاده می‌شود.
اگر شما یا کسی اطرافتان به علائم اختلال دوقطبی مشکوک هستید، بهتر است به یک پزشک روانپزشک مراجعه کنید. درمان‌های موثری برای کنترل این اختلال وجود دارد و بهبود کیفیت زندگی را ممکن می‌سازد.
بیشتر بخوانید: اختلال شخصیت مرزی | علائم و درمان بیماری
زندگی با بیمار دوقطبی
زندگی با بیمار دوقطبی می‌تواند چالش‌هایی داشته باشد، اما با مداخلات مناسب و حمایت به موقع، می‌توان کیفیت زندگی بیمار و خانواده‌اش را بهبود بخشید. در زیر، چند نکته مهم برای زندگی با بیمار دوقطبی آورده شده است:
تشخیص و درمان مناسب
تشخیص دقیق و درمان مناسب از اهمیت بالایی برخوردار است. همکاری با یک پزشک روانپزشک متخصص و پیروی از دستورات و داروهای تجویز شده او، می‌تواند به کنترل علائم بیمار کمک کند.
پشتیبانی خانواده
حمایت و پشتیبانی از بیمار دوقطبی از طرف خانواده بسیار مؤثر است. تقویت ارتباطات خانوادگی و آموزش به خانواده‌ها درباره اختلال دوقطبی می‌تواند به بهترین شکل ممکن به بیمار کمک کند.
مدیریت استرس
بیمار دوقطبی حساسیت بیشتری نسبت به تغییرات استرس‌زا دارد. از این رو مدیریت استرس‌ها و ایجاد روزهای آرام و استراحتی برای بیمار اهمیت دارد.
جلسات روان‌درمانی
تراپی شیدایی/افسردگی شناختی رفتاری (CBT) و تراپی خانواده ممکن است به کاهش علائم و مشکلات روانی کمک کند.
تعامل با محیط اطراف
اطلاع‌رسانی به افراد اطراف بیمار در مورد اختلال دوقطبی و نحوه مدیریت آن، می‌تواند در فهم بهتر و حمایت صحیح از بیمار مؤثر باشد.
استفاده از برنامه‌ریزی موثر
تشخیص و مدیریت زودرس دوره‌های هیپومانی و افسردگی، و اعمال تغییرات در زندگی روزانه می‌تواند کنترل بیماری را بهبود بخشد.
پیگیری دوره‌های داروها
رعایت دقیق دستورات پزشک و پیگیری منظم مصرف داروها مهم است تا اثربخشی درمان‌ها تضمین شود.
پیگیری مراقبت‌های پزشکی
پیگیری مراقبت‌های پزشکی و روزانه به ویژه اگر اختلال با داروهایی که نیاز به کنترل بیماری‌های جسمی دارند همراه است.
پیوند با حامیان
مراجعه به گروه‌های حمایتی برای افراد با بیماری‌های روانی می‌تواند امکان تبادل تجارب و حمایت از افراد مشابه را فراهم کند.
در همه موارد، توجه به نیازها و مشکلات خاص هر فرد بیمار دوقطبی اهمیت دارد و همکاری با تیم متخصصان بهبود وضعیت روانی و جسمی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی را تسهیل می‌کند.
رابطه عاطفی با بیمار دوقطبی چگونه است؟
عشق در بیماران دوقطبی ممکن است چالش‌های خاصی داشته باشد، اما با شناخت این اختلال و حمایت مناسب می‌توان روابط سالم و مؤثر با بیمار دوقطبی برقرار کرد. برای داشتن رابطه عاطفی موفق با بیمار دوقطبی، ممکن است به موارد زیر توجه کنید:
آشنایی با اختلال دوقطبی
اطلاع‌رسانی به خود و شناخت دقیق‌تر درباره اختلالات دوقطبی به شما کمک می‌کند تا رفتارها و تغییرات مزاجی بیمار را بهتر درک کنید و به‌طور صحیح با آن‌ها برخورد کنید. مطالعه کتاب های روانشناسی در این باره توصیه می شود.
حمایت و مشاوره
حمایت و پشتیبانی معنوی و عاطفی از بیمار دوقطبی مهم است. شنیدن مشکلات و احساسات او، ابراز احترام و تقدیر به ویژه در دوره‌های دشوار و مشکلات زیاد، می‌تواند کمک کند که بیمار احساس پشتیبانی و قبول داشته باشد.
بیشتر بخوانید: ازدواج با فرد خودشیفته | عشق در افراد خودشیفته
احترام به حریم خصوصی
به بیمار دوقطبی فرصت و حریم خصوصی بدهید تا در صورت لزوم مسائل شخصی خود را با شما به اشتراک بگذارد. به ویژه در دوره‌های افسردگی، برقراری ارتباط و گفت‌وگو ممکن است برای بیمار دشوار باشد.
تشویق به مراجعه به پزشک
تشویق به مراجعه به پزشک و روشن‌شدن از درستی مصرف داروها و ادامه درمان می‌تواند به بهبود وضعیت بیمار کمک کند.
تغییرات زندگی مشترک
تعیین محدودیت‌ها و تغییرات مشترک در زندگی ممکن است بهترین روش برای مدیریت دوره‌های شیدایی و افسردگی باشد. برنامه‌ریزی مشترک برای رفتن به مشاوره یا تراپی ممکن است به رابطه کمک کند.
بیشتر بخوانید: عشق در بیماران دوقطبی | رابطه و ازدواج
خودمراقبتی
حفظ خودمراقبتی برای هر دو نفر اهمیت دارد. ایجاد زمان‌های استراحت و روزهای آرام برای بیمار و همچنین برای شما می‌تواند از خستگی‌های احتمالی جلوگیری کند.
مشاوره خانواده
مراجعه به مشاوره خانواده می‌تواند بهبود روابط خانوادگی و رفع ابهامات و مشکلات ممکن در زندگی خانوادگی کمک کند.
طلاق در بیماران دوقطبی
از آنجا که بیمار اختلال دوقطبی با تغییرات شدید و ناپیوسته در وضعیت های خلقی فرد همراه است، این می‌تواند در روابط شخصی و خانوادگی تاثیر بسزایی داشته باشد و در برخی موارد منجر به طلاق شود.
در بعضی موارد، وضعیت های خلقی بیمار اختلال دوقطبی به گونه‌ای شدید و طولانی شده که باعث مشکلات خانوادگی و رابطه با شریک عاطفی می‌شود. افراد دوقطبی در وضعیت دگرگونی احساسی، ممکن است به شدت خودمختار و مستقل عمل کرده و احساس کنند که نیازی به پاسخگویی ندارند. همچنین، ممکن است در این وضعیت، افراد دوقطبی تمایل داشته باشند که تصمیمات شخصی خود را با اولویت قرار دهند و تحت فشار شریک عاطفی قرار نگیرند، که این ممکن است منجر به نارضایتی و ناراحتی شریک عاطفی شود.
بنابراین، در برخی موارد، روابط عاطفی بیمار اختلال دوقطبی با مشکلاتی روبرو می‌شوند و در نتیجه ممکن است به طلاق منجر شوند. برای پیشگیری از این مشکلات، می‌توان با مراجعه به روانشناس یا روانپزشک، نحوه مدیریت وضعیت‌های خلقی و احساسی را درمان کرد و بهبود روابط عاطفی را تسهیل کرد. همچنین، برقراری ارتباط با شریک عاطفی و به اشتراک گذاشتن نگرش‌ها و تجربیات می‌تواند به کاهش احتمال طلاق در افراد دوقطبی کمک کند.
عوارض بیماری اختلال دوقطبی چیست؟
اگر اختلال دوقطبی درمان نشود، ممکن است با مشکلات و عوارض جدی مواجه شوید. این مشکلات شامل موارد زیر هستند:
مشکلات مالی و قانونی
اختلال دوقطبی می‌تواند منجر به مشکلات مالی و قانونی شود. این شامل خرج‌های بیش از حد در دوره‌های خوشحالی و مشکلات شغلی در دوره‌های افسردگی است.
روابط ناسالم
علائم دوقطبی می‌تواند تأثیری بر روابط فردی داشته باشد. نارضایتی‌ها، تغییرات شدید در حالت خلقی و تفکر، رفتارهای خشونت‌آمیز یا غیرقابل پیش‌بینی می‌توانند به روابط مخرب و ناسالم منجر شوند.
عملکرد ضعیف در تحصیل و کار
عدم کنترل مناسب علائم دوقطبی می‌تواند تأثیر منفی بر عملکرد تحصیلی و شغلی فرد داشته باشد. ناتوانی در تمرکز، تغییرات شدید در انگیزه و انرژی، نقص در برنامه‌ریزی و اختلالاتی که ممکن است همراه با دوقطبی رخ دهند یا در صورت عدم درمان تشدید شوند، به این مسئله مربوط می‌شوند.
اختلالات اضطرابی
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است با اختلالات اضطرابی مانند اضطراب عمومی، اختلال اضطراب اجتماعی و استرس مواجه شوند. این اختلالات می‌توانند علائم روانی را تشدید کنند و درمان دوقطبی را دشوارتر کنند.
اختلالات خوردن
اختلالات خوردن مانند بولیمیا یا آنورکسیا نروتیکا نیز می‌توانند همراه با اختلال دوقطبی دیده شوند. این اختلالات تأثیری بر تغذیه و رژیم غذایی فرد داشته و نیاز به توجه و درمان جداگانه دارند.
همچنین عوارض بسیاری همچون چاقی یا سو تغذیه ممکن است در افراد دچار به بیماری دوقطبی مشاهده شود. درمان باید اولویت قرار بگیرد در غیر این صورت ممکن است مشکلات بسیار زیادی را برای سلامت جسمی فرد به همراه داشته باشد.
بیش فعالی (ADHD)
برخی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است همچنین دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) شوند. این اختلال می‌تواند تمرکز و عملکرد روزمره را تحت تأثیر قرار داده و درمان دوقطبی را پیچیده‌تر کند.
سوءمصرف الکل و مواد مخدر
برای کنترل علائم خود، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است به سوءمصرف الکل و مواد مخدر روی بیاورند. این مصرف می‌تواند به عواقب جدی و تشدید علائم دوقطبی منجر شود.
با توجه به این عوامل، مشخص است که درمان و کنترل مناسب اختلال دوقطبی از اهمیت بالایی برخوردار است. بهتر است به یک متخصص روانپزشکی مراجعه کنید تا تشخیص صحیح و برنامه درمانی مناسب را دریافت کنید. همچنین، حمایت خانوادگی و اجتماعی نیز از اهمیت فراوانی برخوردار است و می‌تواند در فرآیند بهبود و مدیریت بهتر این اختلال کمک کند
نقص عملکرد اجتماعی
افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است با نقص عملکرد اجتماعی روبرو شوند. تغییرات شدید در حالت خلقی و انرژی می‌توانند به تعاملات اجتماعی منفی و کاهش توانایی برقراری روابط سالم و موثر منجر شوند.
مشکلات خانوادگی
اختلال دوقطبی باعث بروز مشکلات خانوادگی شود. تغییرات شدید در روحیه و رفتار می‌توانند روابط خانوادگی را تحت تأثیر قرار داده و منجر به نارضایتی و تنش‌های خانوادگی شوند.
مشکلات جسمی
برخی افراد مبتلا به دوقطبی ممکن است با مشکلات جسمی روبرو شوند. این مشکلات می‌توانند شامل درد‌های مزمن، مشکلات خواب، اختلالات تغذیه و سایر علائم جسمی باشند.
از دست دادن روابط عاطفی
ناتوانی در کنترل علائم دوقطبی می‌تواند منجر به از دست دادن روابط عاطفی مهم و نزدیک شود. تغییرات شدید در روحیه و رفتار ممکن است باعث بروز ناتوانی در برقراری ارتباطات صحیح و استمرار روابط عاطفی شود.
خطرات جسمانی
در برخی موارد، عدم کنترل علائم دوقطبی می‌تواند خطرات جسمانی را افزایش دهد. افراد ممکن است به دلیل رفتارهای خطرناک و بی‌انضباطی به خطر بیفتند و آسیب‌های جسمانی جدی را تجربه کنند.
عدم بهبود و تشدید علائم
در صورت عدم درمان و کنترل مناسب، اختلال دوقطبی می‌تواند پیشرفت کند و علائم را تشدید کند. این ممکن است باعث افزایش تعداد و شدت اپیزودهای دوقطبی، کاهش کیفیت زندگی و افزایش درد و رنج شود.
از دست دادن فرصت‌ها و طلبکاری
عدم کنترل علائم دوقطبی می‌تواند منجر به از دست دادن فرصت‌های شغلی، تحصیلی و زندگی شود. تغییرات شدید در حالت خلقی و انرژی ممکن است باعث از دست رفتن فرصت‌های مهم و موقعیت‌های موفقیت در زندگی شود.
ایجاد بار بالای خانواده
عدم کنترل علائم دوقطبی می‌تواند بار و فشار زیادی را بر خانواده فرد مبتلا ایجاد کند. نیاز به مراقبت و حمایت بیشتر، مشکلات مالی و قانونی، همراهی درمانی و تحمل ناراحتی‌ها و تغییرات فردی می‌تواند بر خانواده تأثیر منفی بگذارد.
ایجاد اعتیاد و مشکلات سابقه‌دار
عدم کنترل علائم دوقطبی می‌تواند ریسک ایجاد اعتیاد به مواد مخدر و الکل را افزایش دهد. همچنین، افرادی که در گذشته با مشکلات سابقه‌دار مانند اعتیاد، اختلالات خوردن یا اضطراب مواجه بوده‌اند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
مشکلات جسمی
برخی از مشکلات جسمی مانند چاقی، بیماری‌های قلبی، ناهنجاری‌های تیروئیدی و سردرد ممکن است همراه با دوقطبی بروز کنند. یا در صورت عدم درمان دوقطبی تشدید شوند.
این مشکلات جسمی می‌توانند به عنوان علائم همراه یا عواقب فیزیکی اختلال دوقطبی مشاهده شوند.
مثلاً، تغییرات وزن بیش از حد، مشکلات قلبی ناشی از تغییرات فعالیت قلبی در دوره‌های خوشحالی یا افسردگی، تغییرات در هورمون‌های تیروئید که ممکن است تأثیری بر حالت خلقی و انرژی فرد داشته باشند، و سردردهای متناسب با دوقطبی.
بیشتر بخوانید: علائم افسردگی در زنان متاهل | 14 نشانه مهم
اهمیت تشخیص صحیح و درمان اختلال دوقطبی بسیار مهم است. در صورت تشخیص و مداخله‌های درمانی مناسب، می‌توان به کاهش این مشکلات و بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا کمک کرد. بنابراین، در صورت تجربه هرگونه علائم یا عوارض مشابه، مراجعه به یک متخصص روانپزشکی و دریافت درمان مناسب حائز اهمیت است.
به همه اینها اضافه کنید که هر فرد با اختلال دوقطبی ممکن است شدت و نوع علائم متفاوتی داشته باشد، بنابراین بهتر است با بیمار صادقانه و با احترام برخورد کنید و نیازهای او را به‌طور فردی مد نظر داشته باشید. در کنار مشاوره روانشناس، احتمالاً مشاوره زناشویی هم می‌تواند به تقویت رابطه عاطفی کمک کند.
جهت مشاوره و تماس با ما با شماره های زیر تماس بگیرید.
۰۲۱-۳۶۶۵۸۳۴۶
۰۹۳۰-۸۳۲-۳۵۱۳
